ಈ ಅಮ್ಮಂದಿರ ದಿನ ಮತ್ತು ಅಪ್ಪಂದಿರ ದಿನ ಎಂಬ ಶಬ್ದಗಳು ಬಂದಿದ್ದು ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ದೇಶಗಳಿಂದವೇ ಹೊರತು ಅದು ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಅಥವಾ ಸನಾತನ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಿಂದಲ್ಲ.
ಅವರು ಎತಕ್ಕೆ ಈ ಅಮ್ಮಂದಿರ ದಿನ ಮತ್ತು ಅಪ್ಪಂದಿರ ದಿನ ಎಂಬ ಪದಗಳ ರೂಢಿಯನ್ನು ಬಳಕೆಗೆ ತಂದಿರಬಹುದೆಂದರೆ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯರು ಅವರ ಹೆತ್ತವರನ್ನು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮದ ಅತಿಥಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟಾಗ ಅವರನ್ನು ಮತ್ತು ಅವರ ಯೋಗಕ್ಷೇಮ ವಿಚಾರಿಸಲಿಕ್ಕೆಂದು ನಿಗದಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ದಿನಗಳೇ ಈ ಅಪ್ಪ ಮತ್ತು ಅಮ್ಮಂದಿರ ದಿನಾಚರಣೆಗಳೆಂಬ ಶಬ್ದಗಳ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವಾಗಿರಬಹುದೇ?
ನಾವು ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತೃದೇವೋ ಭವ ಮತ್ತು ಪಿತೃದೇವೋ ಭವ ಎಂದು ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಪೂಜನೀಯ ಭಾವದಿಂದ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗ ಈ ದಿನಾಚರಣೆಗಳ ಅಗತ್ಯ ಏನಿದೆ ಅನ್ನೋದು ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದ ಗೊಂದಲ.
ಹೆತ್ತವರನ್ನು ಒಂದೇ ಒಂದು ದಿನಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಿ ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ತೋರಿಕೆಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿ ಮರು ಕ್ಷಣದಿಂದ ಅವರನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುವುದು, ಅವರು ನಮಗೆ ಜನ್ಮ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ ಮಾಡುವ ಅವಮಾನವಾಗುತ್ತದೆ ಅಲ್ವಾ...?
ಬೇರೆಯವರು ಮಾಡಿರುವ ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಆಚರಣೆಗಳ ಅನುಕರಣೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ ಅದು ನಮ್ಮನ್ನು ನಿರಾಸೆಗೆ ಒಳಪಡುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ....
ಅಮ್ಮಾ ಅಥವಾ ಅಪ್ಪ ಇಲ್ಲದವರು ಅವರು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಇಲ್ಲಾ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುಹುದು ಮಾನಸಿಕ ಖಿನ್ನತೆ ಅನ್ನೋದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಅದರ ಬದಲು ಅವರು ಇಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲೋ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ಇನ್ನೇನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವಾಪಸ್ಸು ಬರುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವ ನಂಬಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಸದಾ ಅಪ್ಪ ಮತ್ತು ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆಗೆ ಇರುವುದೇ ನಿಜವಾದ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿ.
ಸದಾ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಅವರೊಟ್ಟಿಗಿದ್ದರೆ, ಆಗ ನಮ್ಮಷ್ಟು ಸುಖವಾಗಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಇರುವುದಿಲ್ಲ.
ಅವರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡೆವು ಎಂಬ ಭಾವದಿಂದ ಬೇಜಾರಾಗಾದೆ ಸದಾ ಖುಷಿಯಿಂದಿರಬೇಕಾಗಿದ್ದು ನಮ್ಮ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವೂ ಸಹ ಹೌದು. ಯಾಕೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಹೆತ್ತವರು ಯಾವತ್ತೂ ನಮ್ಮ ದುಃಖವನ್ನು ಬಯಸಿದವರಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಎಷ್ಟೇ ಕಷ್ಟವಾದರೂ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಖುಷಿಯಾಗಿರಲಿ ಅಂತ ಬಸಿದವರ ಎದುರು, ತಂದೆ ಮತ್ತು ತಾಯಂದಿರ ದಿನದಂದು ಯಾರೋ ಕೆಲವರು ಹೆತ್ತವರೊಂದಿಗಿನ ಆಟದ ವಿಚಾರ ಹೇಳಿದಾಗ ಆಗಲಿ ಅಥವಾ ಅವರೊಂದಿಗಿನ ಫೋಟೋ ನೋಡಿದಾಗಾಗಲಿ ಬೇಸರಿಸಿ ದುಃಖಿಸಿದರೆ ಅದು ನಾವು ನಮ್ಮ ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ಮಾಡುವ ದ್ರೋಹ ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ.
ಹೀಗಾಗಿ ಹೆತ್ತವರೊಂದಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮನಸಿನ ಬಾಂಧವ್ಯವನ್ನು ಒಂದು ದಿನದ ಆಚರಣೆಗೆ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸದೆ ಅವರ ವಾತ್ಸಲ್ಯವನ್ನು ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣಗಳ ಹಬ್ಬವನ್ನಾಗಿ ಆಚರಿಸುವಂತಾಗಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಅವರು ಎತಕ್ಕೆ ಈ ಅಮ್ಮಂದಿರ ದಿನ ಮತ್ತು ಅಪ್ಪಂದಿರ ದಿನ ಎಂಬ ಪದಗಳ ರೂಢಿಯನ್ನು ಬಳಕೆಗೆ ತಂದಿರಬಹುದೆಂದರೆ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯರು ಅವರ ಹೆತ್ತವರನ್ನು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮದ ಅತಿಥಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟಾಗ ಅವರನ್ನು ಮತ್ತು ಅವರ ಯೋಗಕ್ಷೇಮ ವಿಚಾರಿಸಲಿಕ್ಕೆಂದು ನಿಗದಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ದಿನಗಳೇ ಈ ಅಪ್ಪ ಮತ್ತು ಅಮ್ಮಂದಿರ ದಿನಾಚರಣೆಗಳೆಂಬ ಶಬ್ದಗಳ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವಾಗಿರಬಹುದೇ?
ನಾವು ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತೃದೇವೋ ಭವ ಮತ್ತು ಪಿತೃದೇವೋ ಭವ ಎಂದು ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಪೂಜನೀಯ ಭಾವದಿಂದ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗ ಈ ದಿನಾಚರಣೆಗಳ ಅಗತ್ಯ ಏನಿದೆ ಅನ್ನೋದು ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದ ಗೊಂದಲ.
ಹೆತ್ತವರನ್ನು ಒಂದೇ ಒಂದು ದಿನಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಿ ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ತೋರಿಕೆಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿ ಮರು ಕ್ಷಣದಿಂದ ಅವರನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುವುದು, ಅವರು ನಮಗೆ ಜನ್ಮ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ ಮಾಡುವ ಅವಮಾನವಾಗುತ್ತದೆ ಅಲ್ವಾ...?
ಬೇರೆಯವರು ಮಾಡಿರುವ ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಆಚರಣೆಗಳ ಅನುಕರಣೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ ಅದು ನಮ್ಮನ್ನು ನಿರಾಸೆಗೆ ಒಳಪಡುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ....
ಅಮ್ಮಾ ಅಥವಾ ಅಪ್ಪ ಇಲ್ಲದವರು ಅವರು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಇಲ್ಲಾ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುಹುದು ಮಾನಸಿಕ ಖಿನ್ನತೆ ಅನ್ನೋದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಅದರ ಬದಲು ಅವರು ಇಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲೋ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ಇನ್ನೇನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವಾಪಸ್ಸು ಬರುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವ ನಂಬಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಸದಾ ಅಪ್ಪ ಮತ್ತು ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆಗೆ ಇರುವುದೇ ನಿಜವಾದ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿ.
ಸದಾ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಅವರೊಟ್ಟಿಗಿದ್ದರೆ, ಆಗ ನಮ್ಮಷ್ಟು ಸುಖವಾಗಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಇರುವುದಿಲ್ಲ.
ಅವರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡೆವು ಎಂಬ ಭಾವದಿಂದ ಬೇಜಾರಾಗಾದೆ ಸದಾ ಖುಷಿಯಿಂದಿರಬೇಕಾಗಿದ್ದು ನಮ್ಮ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವೂ ಸಹ ಹೌದು. ಯಾಕೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಹೆತ್ತವರು ಯಾವತ್ತೂ ನಮ್ಮ ದುಃಖವನ್ನು ಬಯಸಿದವರಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಎಷ್ಟೇ ಕಷ್ಟವಾದರೂ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಖುಷಿಯಾಗಿರಲಿ ಅಂತ ಬಸಿದವರ ಎದುರು, ತಂದೆ ಮತ್ತು ತಾಯಂದಿರ ದಿನದಂದು ಯಾರೋ ಕೆಲವರು ಹೆತ್ತವರೊಂದಿಗಿನ ಆಟದ ವಿಚಾರ ಹೇಳಿದಾಗ ಆಗಲಿ ಅಥವಾ ಅವರೊಂದಿಗಿನ ಫೋಟೋ ನೋಡಿದಾಗಾಗಲಿ ಬೇಸರಿಸಿ ದುಃಖಿಸಿದರೆ ಅದು ನಾವು ನಮ್ಮ ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ಮಾಡುವ ದ್ರೋಹ ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ.
ಹೀಗಾಗಿ ಹೆತ್ತವರೊಂದಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮನಸಿನ ಬಾಂಧವ್ಯವನ್ನು ಒಂದು ದಿನದ ಆಚರಣೆಗೆ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸದೆ ಅವರ ವಾತ್ಸಲ್ಯವನ್ನು ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣಗಳ ಹಬ್ಬವನ್ನಾಗಿ ಆಚರಿಸುವಂತಾಗಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೇನೆ.
